Vanuit Zuid-Limburg, waar grotendeels mijn roots liggen en waarin ik deze prachtige wereldbol zag, schrijf ik deze mail, terugkijkend op het afgelopen jaar. Graag wil ik mijn terugblik met je delen omdat ik een aantal maanden minder actief geweest ben, althans minder zichtbaar actief…
Tijdens onze reis door Zuid-Afrika afgelopen zomer brak ik op een boot mijn rug. In een ‘split second’ veranderde ik van een actieve reiziger in een totaal van anderen afhankelijke patiënt en dat in een ver, vreemd land.
Het ongeval had een mega impact op mij en mijn gezin.
Ik heb ontzettend veel geluk gehad en daar ben ik enorm dankbaar voor. Ik kon niet meer lopen of staan maar -heel essentieel- ik behield het gevoel in mijn benen. Bovendien ben ik van begin af aan door fantastische medici begeleid. Van de arts die een eerste diagnose stelde op de boot tot de eerste hulp medici die me zorgvuldig uit de boot tilden met een opblaasbare brancard. Van de bemanning van de trauma helikopter die mij van de kust naar een trauma level één ziekenhuis 350 km verderop bracht, tot het complementair medisch team dat daar voor me klaarstond en de zeer kundige chirurg die me opereerde waardoor ik uiteindelijk, een aantal weken later, lopend het ziekenhuis uit kon.
Ik ben niet alleen heel dankbaar voor hun professionaliteit, ook hun persoonlijke toewijding heeft mij diep geraakt. Ze probeerden echt ‘to connect beyond their duty’, ondanks hun drukke agenda. Het betekende veel voor me. Deze verbinding hield me ‘op de been’ (ik ging nergens heen, ik lag ruim twee weken grotendeels in het ziekenhuisbed, kijkend naar het plafond…) en voorkwam dat ik me eenzaam voelde. Naast de diepe verbinding met mijn man en gezin, die me meerdere keren per dag kwamen opzoeken, en met mijn familie en vrienden die me bijstonden vanuit thuis via Whatsapp en telefoon.
Bovendien was er nog een andere verbinding. Zuid-Afrika noemt zich zelf de ‘Rainbow nation’ vanwege de vele verschillende achtergronden van de bevolking. Liggend op mijn rug in dat ziekenhuis bed, in die totale afhankelijkheid van de medische staf en hun toewijding, werd ik nieuwsgierig naar hun achtergrond en probeerde ik met hen contact te leggen. Dat vind ik zo verrijkend: het in contact komen met mensen met een andere achtergrond, zelfs in een ziekenhuis… Het leidde tot prachtige gesprekken over die roots. Als je je ervoor weet open te stellen, kan je snel van hart tot hart verbinden en het klinkt misschien gek, maar ook daarvoor ben ik dankbaar, dat ik dat kan. Dat geeft het leven, zeker in zo’n moeilijke en kwetsbare tijd, meer kleur, diepgang en betekenis naast natuurlijk afleiding😊. (Humor helpt overigens ook enorm in dit soort situaties…)
Je roots zijn enorm vormend, waaronder ook de familie waarin je geboren bent, inclusief de generaties die jou zijn voorgegaan en wat ze hebben meegemaakt. Dit blijkt telkens weer in mijn werk als coach/trainer. Ook tijdens de opleiding die ik in het voorjaar volgde bij het Bert Hellinger Instituut met Stephan Hausner, de internationale autoriteit op het gebied van familieopstellingen kwam dit steeds naar voren. Roots kunnen je kracht geven maar ook soms hinderen. Als trauma’s bv niet goed genoeg ‘aangekeken’ zijn, niet goed verwerkt zijn, dan kan dit generaties later nog invloed hebben. Dat geeft te denken, gezien de afschuwelijke, gewapende conflicten die momenteel wereldwijd plaatsvinden… en aan ons, als ouders, de verantwoordelijkheid om onze trauma’s te verwerken. Als wij de stenen op ons levenspad kunnen opruimen, hoeven onze kinderen er immers niet over te struikelen…
In december mocht ik spreken op de presentatie van het boek ‘The Crossings’ van Chaitali Sengupta, een krachtige dame met Indiase roots. Chaitali heeft in ‘The Crossings’ ervaringen van vluchtelingen uit dergelijke conflicthaarden verwoord. Met aangrijpende gedichten geeft ze de anonieme vluchteling een stem. Een stem die naadloos aansloot op een indrukwekkende dansvoorstelling, ‘Message in a bottle’, die ik vlak daarvoor zag over een gezin dat moet vluchten voor oorlog in hun geliefde land. De prachtige choreografie in combinatie met de muziek van Sting maakte dat de boodschap overduidelijk binnenkwam, inclusief de trauma’s die onherroepelijk daarbij ontstaan. Een aanrader, zowel de voorstelling als de gedichtenbundel, en eigenlijk een must voor iedereen in een tijd waarin mensen zich bedreigd voelen waardoor de verdraagzaamheid jegens vreemdelingen vermindert. Ik vond het in ieder geval een hele eer om bij de boekpresentatie te zijn en er te mogen spreken.
Ondertussen werk ik hard aan mijn herstel. Eenmaal thuis in september hielden de mensen om ons heen me letterlijk en figuurlijk staande. Diep dankbaar ben ik, dat ze er voor ons waren. De eerste 6 weken mocht ik namelijk niet aan de wandel zonder korset en dat korset kreeg ik zelf niet aan of uit…
Mijn eerste stappen zonder korset volgden aan een hand, net als een kind dat leert lopen.
Inmiddels sport ik onder begeleiding van de fysio en ben ik nagenoeg pijnvrij. Het zal nog wel maanden duren voordat ik volledig hersteld ben. De specialisten hebben me verzekerd dat het goed komt dus daar hou ik me aan vast. Ik besef heel goed dat niet iedereen dat kan zeggen met een dergelijke ervaring.
Verder heb ik mijn werk grotendeels weer opgepakt. De individuele coaching trajecten lopen weer, bijzondere reizen met mooie diepgaande gesprekken over de essentie van het leven. Ook heb ik meerdere workshops georganiseerd over de invloed van onze roots. Vanwege het succes daarvan organiseer ik op 25 januari 2024 een nieuwe workshop ‘What do you carry of what you thought you left behind?’ De workshop zal in het Engels plaatsvinden. Mocht je werken met expats/internationals of deze persoonlijk kennen of iemand anders bij wie dit mogelijk een rol speelt, wil je dan bijgaande flyer met hen delen, of deze link: https://manonrouwette.nl/product/workshop-uk/? Dat zou super zijn!
Er volgen nog meer nieuwe plannen in 2024. Ik hou je op de hoogte.
Tot zover mijn terugblik over een pittig jaar dat tegelijk een jaar was van dankbaarheid en verbinding, internationaal, intercultureel en intergenerationeel.
Ik wens je een hele fijne jaarwisseling en een gezond 2024 in verbinding met de mensen die je dichtbij staan. Terugkomend op de foto waarmee ik begon: laten we ons openstellen voor de wereld om ons heen. Dat maakt het leven zoveel mooier!
Hartelijke groet,
Manon Rouwette
Meester in Coaching
Lieve groet, Manon, Meester in Coaching
